เฮียเล่าว่าสมัยก่อน เป็นยุคของหั่ง ตั้งแต่แผ่นเสียง ราคา 200-300 ซื้อที่ไหนก็ได้เป็นแผ่นแท้ทั้งหมด แผ่นนี่มาจากยุโรป หรือไม่ก็ผ่านมาทางฮ่องกง ชอบฟังเพลงจีน ของเติ้งลี่จิน ที่จริงก็มีหมดนั่นแหละไม่ว่าจะเป็น classic, pop, rock สมัยก่อนเล่นเครื่องเสียงสนุกนะ 10-20 ปีไม่เปลี่ยนเป็นอมตะ ถัดจากนั้นก็มี tape ออกมาอยู่ได้ระยะหนึ่งก็มี cd ออกมา สมัยนั้น power amp ที่นิยมมาก ก็ยี่ห้อ Mcintosh กับ เบียด(ขออภัย-เขียนภาษาอังกฤษไม่ถูก) เป็น amp หลอด pre amp จะใช้ของ USA ยี่ห้อ music reference แต่ head amp หัวเป็นเข็ม บางทีแผ่นมันไม่ประทับใจ ก็ให้ หั่ง เอาเศษทองตีเป็นเส้นไหมสอดเข้าไป เสียงก็จะดีขึ้นมากๆ สมัยนั้นทองแค่ 390-400/บาท หั่งอายุสัก 20 หน่อยๆ เฮียให้ หั่งทำ ปลั๊กมาให้ตัวนึง ราคาสัก 1000 ตอนนั้นไม่มีใครทำถ้าอยากได้ต้องสั่งทำ หั่งเป็นนักฟังที่ดี ประสาทหูดีมาก สมัยนั้น นักเล่นก็มีเฮียปรีดี เป็นข้าราชการอยู่นนท์ มาหาหั่งทุกวัน (เหมือนเฮียเลย!) เดียวนี้นักเล่นรุ่นนั้นก็กระจัดกระจาย เฮียปรีดี ก็ 70 แล้วตอนนี้ ที่ตายไปก็มาก สมัยรุ่น ถนอมใจอารีย์ อยู่หลังเฉลิมกรุง ตอนนั้นคนเก่งมีน้อย เวลาให้หั่งทำ bi wire ต้องรอนานตกค่ำ หั่งบอกหิวแล้ว พากันไปกินที่โรงแรม ถ้าไปมื้อกลางวัน หั่งจะกินอาหารญี่ปุ่น เราก็ต้องไปซื้อ ชั้นล่าง Pantip มาให้
ตอนนั้นหั่งแวะเวียนไปบ้านนักเล่นทุกบ้าน ส่วนใหญ่อยู่แถวเยาวราช บ้านบาตร วรจักร เฉลิมกรุง ที่นิยมจะเป็นเครื่องหลอด ของ USA อังกฤษ หลังจากสั่งเข้ามาแล้วสักพักก็จะมีคนเป็นตัวแทนจำหน่าย |
